The Balkan Trail: grenzen verleggen en volop genieten

Vanuit een best wel verdrietige ervaring in de afgelopen jaren heb ik geleerd dat je nooit moet wachten met dingen te doen die je wil doen tot het moment dat je ze niet meer kunt doen. Als je het écht wil, dus niet alleen als je zegt dat het je wel eens leuk lijkt, dan moet je het mogelijk maken. Doe het dan gewoon! Met die instelling vertelde ik thuis dat ik wilde gaan hiken. Op z’n minst één keertje de bergen in, het liefst naar een wereld waar ik misschien zou struikelen over rotsblokken en boomstronken, maar juist niet met een overdaad aan toeristen. En met The Balkan Trail had ik mijn bestemming al gevonden. Denkende dat ik voor gek zou worden verklaard, bleek iedereen positief en verrasten mijn zonen me zelfs door aan te geven mee te gaan! Wauw! In al ons enthousiasme boekten we dan ook snel, om daarmee ons besluit denkbeeldig onomkeerbaar te maken. We gingen het doen.

Twijfel? maak het mogelijk!

De maanden, weken en dagen ernaartoe sloeg bij mij, maar nooit bij de jongens, meermaals de twijfel toe. Zou het uitmaken dat ik al 50 ben? Dat ik niet de dunste ben? Dat ik nooit eerder gehiked heb? Redelijk trouw deed ik het in de webinar voorgeschreven voorbereidingswerk, ik maakte kilometers, viel zelfs wat af, voelde me fit, maar bleef me toch steeds afvragen of ik het zou redden met mijn onervarenheid, mijn basisconditie en mijn, hoe kan het ook anders in Friesland, beperkte hoogtemeters. De twijfel bleef, maar ach, ik zou wel zien.

Nu, inmiddels een kleine week na mijn trail, durf ik te zeggen dat niet iedereen dit zomaar even kan doen. Ik heb daarmee dan ook oprecht veel respect voor iedereen die het wel heeft gedaan. Echt! Ik neem er mijn zonwerende pet voor af. De trail was adembenemend. Een tocht boordevol pieken en dalen, letterlijk en figuurlijk. Een fysieke en mentale uitdaging in een geweldig mooi stukje van de wereld. En ik kan alvast verklappen; het is gelukt! En dat voelt als een zoete, fantastische overwinning, want vanzelf ging het niet.

Mijn hike verhaal

Waar de tocht start met ‘hindernisbanen’ op onze Europese vliegvelden en een ietwat te lange busreis richting basecamp, begint het pas ècht de ochtend erna. Met een rit over ogenschijnlijk, onmogelijk, begaanbare paden, waarvan er later in de week meerdere volgden, worden we afgezet. De toon wordt direct gezet met een klim waarbij ik merk dat ik toch ineens hele andere spieren in mijn benen moet aanspreken en waarbij ik een goed beeld krijg bij het begrip ‘de longen gieren door mijn lijf’. Gaandeweg de dag herpak ik me gelukkig, waardoor het me lukt om me te verwonderen over alles wat ik zie. Afzien en genieten gaan daarmee hand in hand.

De tweede en derde dag zijn loodzwaar voor mij. Tijdens een gevreesde afdaling voel ik iets springen in mijn knie, waardoor ik de volgende dag serieus aan opgeven denk, al vroeg op de dag. Ik heb echter geluk met Raoul, onze aanstekelijk positieve gids, die me stukje bij beetje, bocht na bocht en met veel geduld de berg op praat. En hij niet alleen, want de jongens (helden) dragen mijn rugzak inmiddels en de groep moedigt mij aan. Het werkt! Raoul geeft aan dat we het samen doen en zo voelt het ook!

“Ik heb echter geluk met Raoul, onze aanstekelijk positieve gids, die me stukje bij beetje, bocht na bocht en met veel geduld de berg op praat.”

Ondertussen lijkt de wereld om ons heen gedurende de wandeldagen steeds in balans te zijn. Mensen (en dieren) die we tegenkomen leven schijnbaar volledig in harmonie met hun omgeving, lijken weinig nodig te hebben, in elk geval minder dan mij. Bloemenweiden zijn zo kleurrijk en bieden genoeg lekkers voor vele vlindersoorten en voor veel bijen die échte honing maken. Tuurlijk, we komen soms andere hikers tegen, maar we struikelen er niet over. Steile rotspaden, of soms gewoon droge rivierbeddingen, worden afwisselend op kale vlakten en dan weer in schaduwrijk bosgebied doorlopen en na iedere bocht of iedere piek kan je mond zomaar even openvallen van wat je ziet. Of het nu spectaculair natuurschoon is of overblijfselen die herinneren aan een moeilijke oorlogsperiode, Montenegro en zéker ook Albanië zijn werkelijk prachtig.

Voor de meesten is de vierde dag wat eenvoudiger. Zelf heb ik echter nog wel wat coaching nodig, deze keer van gids Larissa, die me vertelt dat ik misschien niet te eigenwijs moet zijn. Samen komen we er immers wel en na een na bijzondere nacht hoog in de bergen, stopt halverwege de laatste dag mijn twijfel en weet ik dat ik hem ga uitlopen! Een pauze bij het mooiste (zwem)meer is de voorbode van nog enkel uren rustiger uitlopen, om uiteindelijk aan te komen bij het barretje waar we welverdiend proosten, waar de wandelschoenen uit kunnen en het besef doordringt dat ik er, samen met mijn beide jongens, ondanks wat fysiek ongemak, maar ook mèt een flinke dosis wilskracht, alle vijf dagen bij ben geweest. Een supertrots gevoel!

prachtig en onuitwisbaar avontuur

The Balkan Trail was voor mij grensoverschrijdend, opnieuw letterlijk en figuurlijk. Ik kwam mezelf soms tegen, maar ik heb het gedaan, mijn jongens waren erbij en samen met een hele mooie groep én de begeleidende gidsen hebben we een prachtig en onuitwisbaar avontuur gemaakt. Als je zegt het ooit wel eens te willen doen, bereid je dan goed voor en doe het dan gewoon, maak het mogelijk!